Wydawca treści
Rezerwaty przyrody
Na terenie Nadleśnictwa Kudypy znajdują się 2 rezerwaty przyrody. Rezerwaty to wydzielone obszary o szczególnych wartościach przyrodniczych, zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym. Rezerwaty stanowią 1,6 proc. powierzchni lasów zarządzanych przez LP.
Rezerwaty przyrody "Ostoja bobrów na rzece Pasłęce"
Bóbr europejski (Castor Fiber) – największy polski gatunek gryzonia ziemno-wodnego, dziś powszechnie znany, występujący na większości cieków wodnych, jeszcze niedawno bardzo rzadki i wymagający ochrony.
W średniowieczu bobry były rozpowszechnione na terenie całego kraju jednak w XVIII w. ich liczebność zaczęła spadać i mimo wczesnego wprowadzenia pewnych form ochrony bobry prawie wyginęły. W XIX w. istniały już tylko wyspowe stanowiska tego gatunku we wschodniej części kraju. Niewielka populacja bobra występowała również na rzece Pasłęce . Początkowo podejrzewano, że występujące na Pasłęce bobry pochodzą z Ameryki Północnej ( sprowadzone z Kanady do hodowli fermowej), prowadzone badania kariologiczne potwierdziły jednak, że były to bobry europejskie.
Początki ochrony bobra na terenie Warmii i Mazur sięgają już pierwszych lat po zakończeniu II Wojny Światowej. W celu ochrony tego bardzo rzadkiego wtedy gatunku, z inicjatywy leśników w 1947 roku na terenie Nadleśnictwa Kudypy utworzono rezerwat przyrody – prawdopodobnie był to pierwszy rezerwat przyrody na terenie Polski powołany w celu ochrony bobra europejskiego.
Zgodnie z zarządzeniem nr 17 Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 23 stycznia 1958r. za rezerwat przyrody pod nazwą „Ostoja Bobrów Kudypy" uznano obszar wzdłuż rzeki Pasłęki położony w gromadach Łukta i Biesal w powiecie ostródzkim i w gromadach Wołowno i Gietrzwałd w powiecie Olsztyńskim. Zgodnie z zarządzeniem rezerwat powołano w celu ochrony bobrów, na terenie ich bytowania wprowadzono liczne zakazy np.: koszenia traw, wycinania drzew, trzciny, sitowia, zbioru owoców, ziół, wypasania zwierząt gospodarskich, polowania, łowienia ryb, niszczenia nor i żeremi. Najstarszy w Polsce rezerwat powołany w celu ochrony bobra.
W celu wzmocnienia ochrony bobrów na terenie Nadleśnictwa Kudypy powołano tzw. „strażników bobrowych" – byli oni zobowiązani do ochrony bobrów przed kłusownictwem, monitoringu liczebności populacji i zapewnianiu odpowiednich warunków dla bytowania bobrów.
W roku 1970 Zarządzeniem nr 21 Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego powiększono obszar rezerwatu również o tereny nadleśnictw: Wichrowo, Orneta, Młynary, Zaporowo, Regity – o łącznej powierzchni 4030, 25 ha. Rezerwat nazwano „Ostoja bobrów na rzece Pasłęce" – pod tą nazwą i w tych granicach funkcjonuje do dnia dzisiejszego.
Rezerwat częściowy„Kamienna Góra"
Rezerwat ustanowiony Zarządzeniem Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 25 stycznia 1995 roku (MP Nr 5 z dn.4 lutego 1995 r. poz. 83).
Rezerwat zlokalizowany jest w obrębie leśnym Łyna w oddziałach 208, 209, 210a-k. Powierzchnia rezerwatu to 95,52 ha. Najdalej wysunięte na wschód stanowisko buczyny pomorskiej.
Głównym celem ochrony tego rezerwatu jest zachowanie ze względów naukowych, przyrodniczo-leśnych, krajobrazowych i dydaktycznych stanowiska buczyny pomorskiej w aktualnej postaci naturalnej i w otoczeniu zbiorowisk leśnych i bagiennych zajmujących właściwe dla nich siedliska. Buczyna pomorska ( Melico-Fagetum) w uroczysku na Kamiennej Górze między miejscowościami Jonkowo i Łomy jest najbardziej na wschód wysuniętym stanowiskiem tego zespołu, rozwijającym się w pełnej amplitudzie ekologicznej oraz z typowym składem gatunkowym drzewostanu i roślinności runa.
Najnowsze aktualności
Czyrenie (Phellinus spp.)
Czyrenie (Phellinus spp.)
Czyrenie, to grupa grzybów nadrzewnych zaliczanych do rodziny szczeciniakowatych (Hymenochaetaceae). Organizmy te wykazują głównie pasożytniczy charakter, jednakże w wielu przypadkach są także saprotrofami, czyli organizmami rozwijającymi i żywiącymi się na martwych szczątkach roślinnych.
Owocniki czyreni kształtem przypominają kopytowate lub konsolowate twory. Z reguły są one przyrośnięte bokiem do podłoża, choć zdarzają się owocniki rozpostarte, czyli takie, które przypominają plamę rozlanej, stwardniałej substancji. Miąższ owocników jest twardy, jego struktura przypomina korek, a barwą zbliżony jest do koloru dojrzałych nasion kasztanowca. Cechą charakterystyczną czyreni jest to, że miąższ owocników ciemnieje pod wpływem działania wodorotlenku potasu (KOH). Spodnia część owocników, czyli tzw. hymenofor jest zbudowana z rurek o niewielkich rozmiarach, a ich barwa różni się w zależności od gatunków czyreni i wieku ich owocników.
Na całym świecie występuje około 30 gatunków czyreni, z czego w Polsce znane są 24 gatunki. Pośród czyreni, najczęściej występującym gatunkiem w naszym kraju jest czyreń ogniowy (Phellinus igniarius).
Huba ogniowa, bo tak też nazywany jest ten grzyb, występuje niemalże wszędzie. W lasach, zadrzewieniach przydrożnych i parkach, oraz w wielu innych miejscach, tam gdzie znajdzie żywiciela. Poraża ona w pełni żywe, niczym nieosłabione drzewa liściaste, głównie takie gatunki jak wierzba, grab, klon, topola, wiąz, a także olszę, jarząb i jabłoń.
Owocniki tego grzyba są wieloletnie. Wyrastają na pniach, a także na gałęziach przeważnie pojedynczo, ale można spotkać je też rosnące w niewielkich skupiskach. Twory ogniowej huby mogą osiągać dość pokaźne rozmiary, nawet do 35cm szerokości i 20cm grubości.
Czyreń ogniowy podobnie jak i pozostałe grzyby nadrzewne ma dwa oblicza. Z jednej strony, grzyb za sprawą swojego rozwoju i działania jego enzymów, przyczynia się do rozkładu drewna. Tym samym odgrywa on ważną rolę w procesie obiegu materii i przepływu energii w ekosystemie. Z drugiej strony grzyb ten jest także organizmem pasożytniczym. Atakując zdrowe drzewa przyczynia się najpierw do powstania intensywnej, białej zgnilizny drewna, a następnie do całkowitego zamarcia drzewa. Tym samym przejawia się jego negatywne, ważne dla człowieka znaczenie tego grzyba. Objawia się ono tym, że zaatakowane przez czyrenia ogniowego drzewa ulegają rozkładowi, w efekcie czego rozpadają się i mogą stanowić zagrożenie dla ludzi przebywających w pobliżu takich drzew. Takie sytuacje mogą okazać się szczególnie niebezpieczne w przypadku drzew rosnących przy drogach i w zadrzewieniach śródmiejskich.
Grzyb ten ma jeszcze inne znaczenie, dzięki któremu zawdzięcza swoją nazwę. Odpowiednio przygotowane, dobrze wysuszone owocniki, podobnie jak owocniki hubiaka pospolitego, mogą posłużyć jako tzw. hubka, która służy do rozpalenia ognia. Stąd też grzyba tego określa się jako czyreń ogniowy, huba ogniowa, czyr ogniowy, czy też żagiew płomienna lub ogniowa. Obecnie zaleta ta wykorzystywana jest jednak rzadziej niż w dawniejszych czasach. Zastosowanie te używane jest bardziej z ciekawości, aniżeli z konieczności.