Wydawca treści
LKP "Lasy Olsztyńskie"
Leśny Kompleks Promocyjny „Lasy Olsztyńskie” ma 35 310 hektarów. Obejmuje teren Nadleśnictw Olsztyn i Kudypy oraz Lasy gminy Olsztyn.
Leśny Kompleks Promocyjny „Lasy Olsztyńskie" ma 35 310 hektarów. Obejmuje teren Nadleśnictw Olsztyn i Kudypy oraz Lasy gminy Olsztyn. Powstanie kompleksu umożliwiło dalszy rozwój takich kluczowych z punktu widzenia ochrony przyrody i edukacji leśnej obiektów, jak Arboretum w Kudypach, czy też Ośrodek Rehabilitacji Ptaków Drapieżnych w Dąbrówce. Powołanie Leśnego Kompleksu Promocyjnego „Lasy Olsztyńskie" oznacza także budowę w podolsztyńskich lasach nowych ścieżek edukacyjnych i innych obiektów, służących, jak najlepszemu udostępnianiu lasu społeczeństwu. Czym w takim razie są Leśne Kompleksy Promocyjne? To zwarte obszary lasu, w których leśnicy pokazują, że można skutecznie pogodzić najważniejsze zadania leśnictwa: produkcję drewna, ochronę przyrody i udostępnianie lasu społeczeństwu. W Leśnych Kompleksach Promocyjnych testuje się nowe technologie leśne i prowadzi doświadczenia. LKP to także platforma współpracy leśników ze społeczeństwem. Każdy LKP posiada swoją radę naukowo-społeczną. Tworzą ją lokalni samorządowcy, naukowcy, przedstawiciele organizacji pozarządowych, czy też mediów. Na terenie RDLP w Olsztynie funkcjonuje także LKP „Lasy Mazurskie". Obejmuje on Puszczę Piską a na jego terenie znajdują się takie atrakcje jak Leśny Ośrodek Edukacji Ekologicznej w Spychowie, Muzeum Leśne w Nadleśnictwie Spychowo, liczne ścieżki rowerowe i dydaktyczne, czy też izba leśna w Nadleśnictwie Strzałowo.
Najnowsze aktualności
Czyreń osikowy - pasożyt topoli osiki
Czyreń osikowy - pasożyt topoli osiki
Grzyby z rodzaju czyreń (Phellinus) rozwijają się na drzewach różnych gatunków. Niektóre mogą występować na wielu gatunkach, z kolei inne czyrenie rozwijają się tylko na jednym gatunku drzewa.
Przykładem grzyba nadrzewnego mającego szeroki wachlarz swoich ofiar jest czyreń ogniowy (Phellinus igniarius). Możemy spotkać go m.in. na wierzbach, grabach, klonach, topolach, a także na drzewach owocowych. Natomiast grzybem specyficznym dla poszczególnych gatunków drzew jest np. czyreń sosnowym (Phellinus pini), którego spotkamy wyłącznie na sosnach lub też tytułowy czyreń osikowy (Phellinus tremulae), którego głównym żywicielem jest topola osika. Można co prawda spotkać go na olszach, dębach i jarzębach, jednakże są to bardzo rzadkie przypadki.
Czyreń osikowy ma bardzo charakterystyczne owocniki, dzięki czemu nie sposób pomylić
go z innymi przedstawicielami tego rodzaju. Wyrastają one spod kory i początkowo mają kształt guza, jednakże w miarę wzrostu przybierają specyficzny kształt przypominający kopyto. Czasami można również spotkać owocniki czyrenia osikowego w formie rozpostarto-odgiętej, gdy wyrastają pod gałązkami i niejako je obrastają, tworząc tym samym ciekawą postać. Często spotykane są pojedyncze owocniki, ale można także trafić na drzewa niemalże obrośnięte owocnikami. Pojedynczy owocnik dorasta zwykle ok. 18 cm szerokości i ok. 10 cm grubości. Podobnie jak u innych czyreni owocniki te są wieloletnie.
Jak na hubę przystało czyreń osikowy jest organizmem pasożytniczym i saprotroficznym.
Do zakażenie drzew dochodzi najczęściej w miejscach zranień, czy to po uszkodzeniu kory, czy też po odłamaniu gałęzi. Ze względu na sposób bytowania czyreń osikowy przyczynia się
do powstania białej zgnilizny drewna, obniżając tym samym jego jakość i wartość.
Jednakże rozkładając drewno czyreń osikowy odgrywa również istotną rolę w nieustannym obiegu materii i przepływie energii w ekosystemach.
Czyreń osikowy jest dość rzadkim grzybem, przez co znajduje się na Czerwonej liście roślin
i grzybów Polski ze statusem "E", jako gatunek wymierający.
