Wydawca treści
Lasy Nadleśnictwa Kudypy
Nadleśnictwo Kudypy jest jednym z 33 nadleśnictw w Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Olsztynie. Położone jest w województwie warmińsko – mazurskim. Powierzchnia Nadleśnictwa wynosi 17927,91 ha.
Lasy położone są w I Krainie (Bałtyckiej) w dzielnicy 8 (Pojezierza Iławsko – Brodnickiego) oraz w II Krainie ( Mazursko – Podlaskiej) w dzielnicach 1 (Pojezierza Mazurskiego) i 2 (Równiny Mazurskiej).
Teren Nadleśnictwa leży nad obszarem dorzeczy rzeki Łyna oraz Pasłęki. Znajduje się tam także kilka dużych jezior takich jak: Ukiel, Wulpińskie, Rentyńskie, Limajno. Klimat wg A. Wosia został zaliczony do regionu zachodniomazurskiego. Znajduje się on pod wpływem klimatu kontynentalnego co oznacza dość krótkie lato i długą śnieżną zimę. Pokrywa śnieżna zalega od 70 do 90 dni. Okres wegetacji roślin trwa około 190 – 200 dni. Suma średnich rocznych opadów wynosi około 600 – 650 mm. Średnia wilgotność oscyluje około 82%, natomiast średnia temperatura powietrza około 7,5◦C. Charakterystycznym elementem tego obszaru jest to że okres wczesnowiosenny objawia się niedoborem opadów, co niekorzystnie wpływa na warunki rozwoju i upraw leśnych. Wiatry wieją najczęściej z kierunku zachodniego, wiosna natomiast z kierunku wschodniego.
Dominującym typem siedliskowym w nadleśnictwie jest LMśw (38.77%) oraz Lśw (26,37%), co będzie miało duży wpływ na udział występujących gatunków. Siedliska borowe, wskazujące na dominującą rolę sosny tworzeniu drzewostanów, zajmują jedynie 27,66% powierzchni leśnej nadleśnictwa.
Drzewostany w Nadleśnictwie Kudypy nie są mocno zróżnicowane. Głównym gatunkiem lasotwórczym jest sosna zajmująca 66,64% powierzchni. Razem z innymi gatunkami iglastymi (świerk, modrzew) zajmują 73,02% powierzchni leśnej. Gatunki liściaste (buk, brzoza, dąb, olcha, jesion i inne) zajmują 26,98% powierzchni.
Najnowsze aktualności
Czyreń osikowy - pasożyt topoli osiki
Czyreń osikowy - pasożyt topoli osiki
Grzyby z rodzaju czyreń (Phellinus) rozwijają się na drzewach różnych gatunków. Niektóre mogą występować na wielu gatunkach, z kolei inne czyrenie rozwijają się tylko na jednym gatunku drzewa.
Przykładem grzyba nadrzewnego mającego szeroki wachlarz swoich ofiar jest czyreń ogniowy (Phellinus igniarius). Możemy spotkać go m.in. na wierzbach, grabach, klonach, topolach, a także na drzewach owocowych. Natomiast grzybem specyficznym dla poszczególnych gatunków drzew jest np. czyreń sosnowym (Phellinus pini), którego spotkamy wyłącznie na sosnach lub też tytułowy czyreń osikowy (Phellinus tremulae), którego głównym żywicielem jest topola osika. Można co prawda spotkać go na olszach, dębach i jarzębach, jednakże są to bardzo rzadkie przypadki.
Czyreń osikowy ma bardzo charakterystyczne owocniki, dzięki czemu nie sposób pomylić
go z innymi przedstawicielami tego rodzaju. Wyrastają one spod kory i początkowo mają kształt guza, jednakże w miarę wzrostu przybierają specyficzny kształt przypominający kopyto. Czasami można również spotkać owocniki czyrenia osikowego w formie rozpostarto-odgiętej, gdy wyrastają pod gałązkami i niejako je obrastają, tworząc tym samym ciekawą postać. Często spotykane są pojedyncze owocniki, ale można także trafić na drzewa niemalże obrośnięte owocnikami. Pojedynczy owocnik dorasta zwykle ok. 18 cm szerokości i ok. 10 cm grubości. Podobnie jak u innych czyreni owocniki te są wieloletnie.
Jak na hubę przystało czyreń osikowy jest organizmem pasożytniczym i saprotroficznym.
Do zakażenie drzew dochodzi najczęściej w miejscach zranień, czy to po uszkodzeniu kory, czy też po odłamaniu gałęzi. Ze względu na sposób bytowania czyreń osikowy przyczynia się
do powstania białej zgnilizny drewna, obniżając tym samym jego jakość i wartość.
Jednakże rozkładając drewno czyreń osikowy odgrywa również istotną rolę w nieustannym obiegu materii i przepływie energii w ekosystemach.
Czyreń osikowy jest dość rzadkim grzybem, przez co znajduje się na Czerwonej liście roślin
i grzybów Polski ze statusem "E", jako gatunek wymierający.
