Wydawca treści Wydawca treści

Biwakowanie

Czy mogę rozpalić ognisko w lesie, czy mogę zebrać leżący w lesie chrust, czy mogę rozbić w lesie namiot - odpowiedzi na te i inne pytania.

Czy mogę rozpalić ognisko w lesie?

Zgodnie z artykułem 30 Ustawy o lasach na terenach leśnych, śródleśnych oraz w odległości do 100 metrów od granicy lasu nie wolno rozniecać ognia poza miejscami wyznaczonymi do tego celu przez właściciela lasu lub nadleśniczego. Stałe miejsca, gdzie wolno rozpalać ogniska wyznacza nadleśniczy poprzez „techniczne zagospodarowanie lasu w celach turystyczno-wypoczynkowych": np. przy miejscach biwakowania, obiektach turystycznych i edukacyjnych, stanicach turystycznych i harcerskich. Stałe miejsca są naniesione na mapy, którymi posługują się osoby monitorujące zagrożenie pożarowe lasu.

Nadleśniczy może wydać także czasowe, pisemne  pozwolenie na rozpalenie ogniska. Określa wtedy dokładne miejsce rozpalenia ogniska, sposób jego zabezpieczenia i osobę odpowiedzialną. Nie można zatem samowolnie rozpalać ogniska w lesie i jego pobliżu, np. nad jeziorem czy rzeką.

Jak znaleźć miejsce na ognisko?

Aby znaleźć miejsce na ognisko, najlepiej skorzystać z bazy turystycznej przygotowanej przez każde nadleśnictwo. Informacje o bazie i miejscach wyznaczonych na rozpalanie ognisk można zdobyć korzystając ze strony internetowej nadleśnictwa lub po prostu kontaktując się telefonicznie lub osobiście z pracownikami nadleśnictwa.

To najlepszy sposób na bezpieczne i zgodne z prawem zorganizowanie ogniska. Naturalnie można korzystać także z oferty ośrodków wypoczynkowych i kwater agroturystycznych, które mają już wyznaczone stałe miejsca palenia ognisk na terenach leśnych.

Jak zabezpieczyć ognisko?

Sposób zabezpieczenia ogniska określa nadleśniczy, wydając pisemną zgodę na jego rozpalenie. Najczęściej polega to na usunięciu ściółki leśnej i na odsłonięciu pasa gleby mineralnej wokół ogniska. Można dodatkowo obłożyć ognisko kamieniami, co zapobiega rozsunięciu się palonego materiału. Nie można go rozpalać bliżej niż 6 metrów od stojących drzew, a wysokość płomienia nie może przekraczać 2 metrów. Przy ognisku należy mieć sprzęt do natychmiastowego ugaszenia ognia oraz sprawny środek łączności. Po wypaleniu się ogniska należy je dokładnie zalać wodą i zasypać piaskiem oraz sprawdzić czy nie ma nadal tlących się głowni.

Czy mogę zebrać na ognisko leżący w lesie chrust?

Każde drewno pochodzące z lasu podlega ewidencji i zasadom sprzedaży ustalonym w nadleśnictwie zarządzeniem nadleśniczego. Nie można samodzielnie zbierać chrustu czy gałęzi na ognisko. Jest to wykroczenie. Nie warto narażać się na kłopoty. Należy zwrócić się do właściwego terytorialnie leśniczego, który ustali zasady zaopatrzenia się w drewno niezbędne do przygotowania ogniska.

Czy mogę rozbić w lesie namiot?

Biwakowanie w lesie jest możliwe w miejscach wyznaczonych, a poza nimi jest prawnie zabronione. Rozbicie namiotu bez zezwolenia naraża nas na wiele niebezpieczeństw oraz na karę przewidzianą w kodeksie wykroczeń. Aby rozbić namiot w lesie należy skorzystać z bazy turystycznej, a informacje na jej temat znajdziecie w każdym nadleśnictwie. Warto także zaplanować sobie biwak wcześniej korzystając z portalu stworzonego dla turystów przez leśników: www.czaswlas.pl. Oprócz informacji na temat ognisk znajdziecie tam wszystko, czego potrzebuje w praktyce leśny turysta. Klikajcie po wiedzę!


Najnowsze aktualności Najnowsze aktualności

Powrót

Bliźniacze huby - czyreń dębowy i czyreń śliwowy

Bliźniacze huby - czyreń dębowy i czyreń śliwowy

Czyreń dębowy i czyreń śliwowy występują pospolicie w Polsce. Owocniki obu grzybów są wieloletnie i bardzo do siebie podobne.

Czyreń dębowy (Phellinus robustus) występuje w lasach, a także w parkach i ogrodach.
Zasiedla on głównie dęby, a w mniejszym stopniu także buki, głogi i robinie.
Z kolei czyreń śliwowy (Phellinus pomaceus), ze względu na swoje preferencje troficzne, występuje przeważnie w sadach i ogrodach, czasami również w śródmiejskich zadrzewieniach i w lasach. Czyreń ten poraża śliwy, jabłonie, grusze, wiśnie i morele.

 

Owocniki obu czyreni mają postać przyrośniętych bokiem, na ogół półkolistych lub też kopytowatych, twardych wytworów natury. W przypadku czyrenia śliwowego, bardzo często owocniki przyjmują formę rozpostartą, co u czyrenia ogniowego jest niezbyt często obserwowane. Owocniki rozpostarte przypominają przytwierdzoną do powierzchni, rozlaną plamę gęstej substancji. Wierzch owocników u obu czyreni ma oliwkowo szarą barwę, która z wiekiem ciemnieje i może stać się nawet niemalże czarna. Widoczne są na niej koncentrycznie ułożone bruzdy świadczące o corocznym przyroście nowych warstw owocnika. Brzeg jest zaokrąglony i ma barwę żółto rdzawą, bądź też rdzawo brązową. Hymenofor zbudowany jest z rurek o mikroskopijnych średnicach, których pory u czyrenia dębowego są okrągłe, a u czyrenia śliwowego owalne lub kanciaste. Hymenofor ma rdzawo brązową barwę – podobną do barwy brzegu owocnika, ale z reguły od niego ciemniejszą. Wnętrze owocnika wypełnia drewnowaty, twardy miąższ o rdzawo żółtej barwie. Podobnie jak u innych czyreni, pod wpływem KOH (wodorotlenku potasu), miąższ czernieje.

 

Czyreń dębowy i czyreń śliwowy, poza podobnym wyglądem, mają jeszcze inne cechy wspólne. Żywot obu grzybów jest bardzo podobny. Zakażenie drzew następuje na skutek wniknięcia zarodników czyreni w struktury drewna. Dogodnymi miejscami do wnikania, a następnie rozwoju zarodników są rany powstałe np. w wyniku obłamania gałęzi lub odarcia kory.

 

Poza sposobem infekowania drzew, także i skutki rozwoju tych grzybów są takie same. Zarówno czyreń dębowy, jak i czyreń śliwowy, doprowadzają do powstania jednolitej, białej zgnilizny drewna.

 

Czyreń dębowy jest pasożytem, który na ogół zasiedla żywe i zdrowe drzewa, doprowadzając do rozkładu drewna. Natomiast czyreń śliwowy jest saprotrofem i pasożytem słabości.
Oznacza to, że doprowadza on do zamierania i rozkładu porażonych drzew, jednakże w przeciwieństwie do czyrenia dębowego, jego „ofiarami” w głównej mierze są drzewa osłabione lub obumierające.

 

Oba te grzyby zasiedlając drzewa doprowadzają do zamieranie drzew i rozkładu drewna. Czyreń dębowy za pomocą swych enzymów uśmierca zarówno młode, jak i te stare dęby – symbol potęgi, mocy i trwałości. Z kolei czyreń śliwowy przyczynia się do zamierania drzew rodzących owoce w naszych sadach, czy też tych rosnących w lasach, wśród pól,
a także drzew wzbogacających zieleń miejską. Takim postępowaniem oba grzyby ukazują jedno ze swoich oblicz – te złe z punktu widzenia człowieka – producenta i konsumenta surowca drzewnego i owoców.

 

Przedstawione czyrenie, tak samo jak i inne grzyby nadrzewne – rozkładając drewno przyczyniają się do obiegu materii i przepływu energii w środowisku. W ten sposób ujawniają swe drugie oblicze o przyrodniczo ważnym znaczeniu.